Ik zal het eerlijk toegeven. Ik heb een pittige rijstijl in de auto. De eerste keer dat mijn man naast me zat, was hij zeer verbaasd. “Ik dacht dat ik een aardige vrouw had getroffen; je veranderd in een fanatieke (lees: bijna agressieve) coureur”. Klopt. Ik hou van doorrijden, geen geteut op de weg. Maar wel netjes hoor, ik rijdt al 100 jaar schadevrij en de bekeuringen zijn nog steeds op één hand te tellen. (nog net..) Maar nu heb ik ontdekt dat het erfelijk is. Ik haalde laatst iemand in, iemand die 50 rijdt waar je 80 mag, (Grrr) hoor ik vanaf de achterbank: “goed zo Mama!” Geamuseerd kijk ik naar achter, “dank je Schat”.  Dan ben ik verbaasd.  Noortje luistert toch naar K3 en let niet op het verkeer? Nou, nee dus. Ze rijdt graag door, en ook wachten is niet aan haar besteed. Staan we achter een rij met auto’s voor een gesloten spoorboom; komt er direct commentaar: “duwen Mama, duwen!” Ja, dat zou mama graag doen, maar dat kan niet meiske, dan krijgen we een botsing. “Nee, botsing niet” (kent u hem nog…?) In de mei vakantie waren we in Plopsaland Coo, en Noortjes favoriete attractie was jawel, de racebaan. (Zie foto) Hoe harder, hoe beter! Heerlijk. We hopen dat, later als ze groot is, er zelfsturende auto’s zijn, zodat ze zich zelfstandig kan verplaatsen. Maar ik twijfel nu of Noortje daar genoegen mee neemt, ik denk dat ze graag zelf op het gaspedaal duwt. Haha. Dat zal dan wel tot pretparken beperkt moeten blijven, tot haar grote spijt. Alhoewel haar inzicht mij positief verbaasd. Ze blijft ons sowieso verbazen. Haar spraak is in de vakantie flink vooruitgegaan. Je ziet vaker sprongen in de vakanties, dan lijkt alles te landen wat ze afgelopen maanden geleerd heeft. Er komen goed verstaanbare vijf woorden zinnen uit, waar we trots op zijn. : “ik ga papa wakker maken”, Papa minder blij, maar vooruit. “Mama, samen Lang zal ze leven zingen?” (Het liefst viert ze iedere dag haar verjaardag, de schat).  Het leukste is haar af te luisteren als ze in haar klimtoren zit te telefoneren. “Hallo Papa, wie ben jij? Kom je zo eten? Is goed, tot zo, ja, doeii”. Er zitten ook hele zinnen tussen die we niet kunnen verstaan, die klinken minstens zo aandoenlijk. Maar hoe fijn is het dat ze zich verbaal steeds beter kan uiten. Dat voorkomt heel veel frustratie en onbegrip. En nog netjes ook hoor: Dank u wel, zegt ze keurig als ze haar wekelijkse stukje worst bij de slager van de supermarkt krijgt. Als ze het niet direct krijgt omdat er een meisje staat die haar nog niet kent, begint ze te springen, “Noortje vleesje”. Maar ach, dat houdt het menselijk en in balans. Als we uitleggen dat ze dat netjes kan vragen, komt het allemaal weer goed.