Vakantie voorpret

We gaan naar Spanje en al weken heeft Noor het erover. Ik print de kaart van Europa uit en laat zien hoever we moeten rijden. Ze vindt het reuze interessant. Onderweg slapen we in leuke hotels op een drie persoons-kamer. Een aantal jaar terug betekende dat nog weinig slapen. Noortje slaapt nu in haar droomtent en dat gaat prima.

Ook op vakantie staan we ‘aan’

We hebben haar van jongs af aan mee op vakantie genomen, maar het voelde voor ons niet als vakantie. We sliepen in mobile homes of safaritenten op een camping en stonden altijd aan. Nu hebben we in Spanje gekozen voor een appartement met twee grote balkons. De voordeur gaat op slot en dan kan ze niet zomaar weg. Zeg nooit, nooit, want ze is bijzonder creatief; dus we blijven alert, maar op een lage waakstand. Met een zwembad aan de achterkant en de zee aan de voorzijde moet het goedkomen. We blijven een week, langer krijgen we Noor nog niet mee dan mist ze haar vrienden van de vakantie BSO. Ik maak een afkruisschema, zodat ze kan zien hoeveel nachtjes we blijven slapen.

‘Noortje-acties’ onderweg

Onze vakantie begint als we wegrijden. Volgepakt, vol goede moed en zin in de zon gaan we op pad. De eerste reisdag gaat voorspoedig en we komen aan in Langres. Als we een restaurant gaan zoeken om wat te eten, staan daar zes Frans-Afrikaanse hangjongeren op een pleintje. Noortje stapt erop af, en ik twijfel of ik in moet grijpen. Het ziet er best indrukwekkend uit, zes van die grote, stoere gasten. Ik laat het even begaan en Noortje stapt, totaal zonder enige schroom, midden in de kring. Ze heeft zojuist een sticker gekregen van een mevrouw en laat deze vol trots zien aan de jongens. Ze zorgt voor zes vriendelijk lachende gezichten en verbinding. We maken kort een praatje met de jongens, ze adviseren een leuk restaurant en we vervolgen onze weg.

De tweede reisdag zit tegen door een flinke file: “mama, er is een vrachtwagen gevallen” zegt Noortje als we eindelijk langs de oorzaak van de lange rij komen. Ze heeft het tot nu toe prima gedaan in de auto; af en toe kijkt ze ipad, maar het liefst luistert ze muziek en kijkt wat rond. We spelen ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ en stoppen regelmatig. Nu is ze het zat, wat niet meer dan logisch is, dat zijn wij ook. We komen rond 18 uur bij de B&B en worden ontvangen door een vriendelijke Chinese mevrouw. Ze laat ons de kamer en het zwembad zien en mijn man waarschuwt Noor nog: “niet met je kleren aan het water in!”. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Zonder dat wij het zien, trekt Noortje haar kleren uit, legt ze keurig op een stapeltje, en springt poedeltje naakt het zwembad in. Noortje is zich niet bewust van haar beginnende vrouwelijke rondingen, en naakt zwemmen kan daardoor eigenlijk echt niet meer. Gelukkig kan de eigenaresse erom lachen en is het verder rustig, de andere gasten zijn net even weg.

Verwondering

Zonder verder oponthoud komen we een dag later aan op de eindbestemming. Dat is voor Noortje bijna het meest bijzondere moment van de vakantie; de deur openmaken en nog niet weten wat erachter zit. Ooh, Aah, kijk nou! En verwonderd maakt ze alle deuren open. Wij genieten met haar mee, het ziet er prima uit.

Een fijne vakantie

Uitgerust bezoeken we een dag later het stadje Pals. Noor moet duidelijk wennen aan de warmte; het is 28 graden, maar het lijkt of ze er meer last van heeft dan wij. Er komt een straatje steil omhoog en Noor heeft duidelijk geen zin om te lopen. Ik steek mijn hand naar haar uit en zeg: “kom, we gaan de helling op”. Ze antwoord: “ik kan niet omhoog, ik heb hoogtevrees”. Ik lach, “slim ding” zeg ik. We maken met onze handen een treintje en zo lopen we naar boven.

De volgende dag gaan we naar het strand. Noortje geniet van de hoge golven in zee. Ze heeft bijna haar A-diploma en is zeker watervrij, maar in zee draagt ze een zwemvest. Haar spieren zijn te slap om het van de golven te winnen en wij vinden het risico te groot. Het maakt Noor gelukkig niet uit, het lijkt erop dat ze het ook wel prettig vindt. Als ze twee (Nederlandse) jongens op een sup board ziet, klimt ze erboven op en duwt de jongens opzij, zonder enige vorm van verbale communicatie. “Noor, hier maak je geen vrienden mee”, roep ik waarschuwend en gegeneerd. Wat Noor in haar hoofd heeft, heeft ze niet in haar… Ik zeg haar dat ze het eerst moet vragen en dat doet ze alsnog netjes. Ze komt ermee weg en met zijn drieën spelen ze met het board.

Even later tuur ik in gedachten over de zee. Het was een fijne vakantie maar buiten het appartement stonden we nog vol aan. Bijvoorbeeld als wij op het strand de spullen inpakte, en Noor op de stretcher van de buurman dook of we haar even kwijt waren terwijl ze naar een slapende baby keek achter een windscherm. Helemaal uitgerust zijn we niet na dat ene weekje; en toch gaat het ieder jaar een beetje beter.

Gewoon onze Noortje

Terug in het appartement vraag ik Noor haar de slippers vol zand op het balkon uit te doen, anders zit de hele badkamer onder. “Maakt niks uit Mama”, zegt ze. “Maakt niks uit, maakt niks uit”, zeg ik quasi mopperend; “dat maakt zeker wel uit en anders mag je straks zelf vegen, Malle Pietje!”

“Ik ben Noortje, toch?” Het klinkt zo serieus dat ik in de lach schiet. Ik geef haar een kus bovenop haar hoofd met zand in haar haren. “Ja, jij bent lieve Noortje, en nu gauw onder de douche”.