Op zoek naar Noortje

Weg piet

Het is een rustige zaterdagmiddag. Ik sta boven te strijken, mijn man bereid het eten vast voor en Noor loopt in haar Pietenpak rond cadeautjes uit te delen. Noortje viert het hele jaar Sinterklaas, maar als het herfst wordt gaat het nog meer leven. Ik hoor haar de trap opkomen en uit haar Pietenzak haalt ze een pop ingepakt met een keukenschort. “Voor mama” zegt ze. Ik bedank haar voor het leuke cadeau, maar ze heeft weinig tijd, ze gaat alweer naar beneden.

Even later kom ik zelf ook beneden en vraag aan mijn man of hij ook een cadeautje heeft gekregen. Mijn man kijkt verbaasd en zegt: “Noortje is toch bij jou?” Bij ons beide valt tegelijk het kwartje en we kijken in een reflex naar de voordeur. De sleutel hangt hoog op de spijker, maar de autosleutel, met huissleutel eraan, zit in de deur. Weg Piet, weg Noortje. Toch al zeker zo’n tien minuten.

Mijn hart zakt een stukje in mijn lijf. We hebben dit vaker meegemaakt, al is het lang geleden, maar het went nooit. Mijn man springt op de fiets en gaat richting opa. Opa woont aan de andere kant van het spoor. Er gaat een tunnel onderdoor, maar ze moet wel een grote weg oversteken. Ik ren naar de speeltuin en bel ondertussen opa of hij naar haar uit wil kijken. Ik kijk rond of ik buren zie die haar gezien kunnen hebben, maar ik zie niemand.

Mijn man belt gelukkig snel. Hij heeft haar gevonden. Ze was bijna bij opa om ook daar een pakje te bezorgen. Gelukkig kennen we haar (een beetje 😉 en dachten al dat dat haar plan was.

Ik stond boven met het stoomstrijkijzer en in de keuken stond de afzuigkap aan. Dat maakt dat we haar beide niet hebben horen vertrekken. Onze oren (en ogen) staan wat dat betreft wel altijd op scherp.

Noortje zelf ziet geen gevaar

Ik probeer Noortje, onder het genot van een glaasje limonade, uit te leggen wat het met ons doet, maar ze lijkt het niet op te pakken. Ik leg uit dat het best gevaarlijk is om zelf de drukke weg over te steken. De auto’s en alle soorten fietsen van tegenwoordig zijn erg snel. “Of misschien komt er een wolf”, vult ze zelf aan. Ik schiet in de lach. Denkt ze nu aan het sprookje van Roodkapje? Ik kom er niet helemaal achter. Het lijkt in elk geval dat Noortje het zelf ziet als een leuk avontuur, maar ze ziet werkelijk geen gevaar.

Een nieuwe poging

Een paar weken later zit ik te werken achter mijn laptop aan de keukentafel. Noortje, net uit school, kijkt even iPad. Ze sluipt ineens door de woonkamer, eerst achter de schommelstoel, vervolgens naar het kastje bij de deur. Ze waant zich onzichtbaar, maar ik kan haar prima zien. Al mijn zintuigen gaan op scherp, maar ik laat haar even begaan. Vandaag deelt ze hardop wat het snode plan is: “Ik sluip langs mama heen, pak de sleutel en ga een rondje fietsen. Het is mooi weertje buiten”, voegt ze er als verheldering van haar plan, nog aan toe.

Ze pakt de klink vast van de deur naar de gang om naar het sleutelkastje te gaan. Ik zit quasi serieus te werken, maar houd haar scherp met één oog in de gaten. “Noor”, roep ik waarschuwend, als ik het kastje open hoor gaan in de gang. “Nee, stil jij”, roept ze direct. Ze weet precies wat ik bedoel. Ze wil zo graag alleen op pad en ze kan inmiddels fietsen, maar in haar eentje op straat is levensgevaarlijk. Noortje heeft geen verkeersinzicht en remmen is ook nog een aandachtspuntje. Ik loop naar haar toe en leg uit dat ze nu niet kan gaan fietsen. Mama moet het werk nog afmaken en het wordt tijd om het eten te gaan klaarmaken.

Helemaal loslaten gaat niet

Ik begrijp van andere down mama’s dat het weglopen meestal overgaat, maar voorlopig staan wij nog op scherp. Toch heeft ze wel altijd een concreet plan in haar hoofd, wat voor een regulier kind reëel zou zijn. Het blijft balanceren tussen loslaten en beschermen.

Ik snap zo goed haar teleurstelling en frustratie en laat haar even razen en verdrietig zijn. “Ach, arme Noortje”, zegt ze tegen zichzelf als ze theatraal haar snotneusje aan mijn trui afveegt. Ik glimlach en weet dat de ergste teleurstelling voorbij is. Ik vertel haar dat ze wel in de tuin mag spelen, want het is inderdaad mooi weer. Ze loopt, nog een beetje na-mopperend, naar haar speelhuisje. Maar ze heeft geluk vandaag. Papa komt vroeg thuis en wil nog wel een rondje met haar maken. Vol trots zet ze haar fietshelm op en samen gaan ze op pad. De wijde wereld in.