“Mama, jij hier wachten, Noortje gaat zelf”. Parmantig en trots, rugzak op, loopt ze naar de taxibus. Ik sta bij de voordeur, zoals opgedragen, en kijk hoe de taxi chauffeur haar opvangt, vrolijk goedemorgen wenst, en haar helpt bij instappen. Wat hebben we het getroffen met deze man! Noortje is de kleinste van het stel en mag voorin zitten. Ik zwaai ze uit. Noortje is na de zomervakantie gestart op het speciaal onderwijs. Helaas niet meer op de tandem samen naar school. Dat was zowel in de ochtend als in de middag een heerlijk geniet momentje. We vonden het wel een dingetje om haar zo mee te geven en toe te vertrouwen aan vreemden. Omdat we, door corona, in het voorjaar geen kennis hadden kunnen maken in de school, mocht ik Noor de eerste week zelf brengen en (als ‘nieuwe’ ouder) mee de klas in. Ik was er een uurtje voor onderweg, maar dat was het waard. De eerste dag ziet ze haar foto hangen bij de kapstok, hangt haar jas daar op en loopt naar binnen of ze hier al jaren komt! Ze had ook wel heel veel zin in school, door de locked down duurde de zomervakantie voor haar echt te lang. Ze wilde weer naar school, maakt niet uit welke. Ha! De juffen worden keurig begroet en ze volgt netjes de instructies voor de trommeltjes van brood en fruit. Ze ziet een keukentje begint te spelen, mama kus en doei. Mama totaal overbodig voor haar begeleiding, maar erg blij dat het zo soepel loopt. Ook was het fijn de juffen en andere kinderen even live te kunnen zien en horen, zodat je een beetje weet bij wie ze is geweest die dag. Want ook al vragen we altijd hoe haar dag is geweest, het antwoord is altijd het zelfde: Leuk. Met als variatie: Superleuk. In de vakantie had ze een wat mindere dag op de BSO en dan blijft het antwoord: Leuk. Nog niet echt betrouwbaar dus. Al gaat haar spraak echt vooruit. Nieuw hierin is de dialoog met zichzelf: “Noortje zwemles” roept ze enthousiast. “Zwemles?” stemmetje omhoog met vraagteken. “Ja, vandaag zwemles!”. “Nee, zwemles niet (stem omlaag), basisschool!” “Ja, Noortje spelen basisschool!”. Zo staat ze voor haar pictobord de week door te nemen. En als ze ergens geen zin in heeft, schuift ze de picto naar een andere dag…zo kien is ze dan ook wel weer. We vroegen ons af of het normaal is dat ze hardop in dialoog gaat met zichzelf? Of komt het doordat ze in het voorjaar langdurig geen contact had gehad met anderen kinderen? De logopediste stelt ons gerust: dit is juist een positieve stap in communicatie. Dankbaar zijn we dat ze zo’n flitsende start heeft gemaakt op de nieuwe school. Je merkt wel dat vooral in de avond de koek op is, maar gelukkig is het volgende week vakantie. Mag ze eindelijk mee naar vakantiehuisje; iets waar ze na twee dagen school al om vroeg! Hopelijk gaat het door. Zorg goed voor elkaar lieve mensen. Fijne vakantie!