Noortje voelt altijd aan wanneer ze bijna jarig is

Dit heeft ze al een aantal jaar. Misschien als de blaadjes gaan vallen, of als de herfstvakantie is geweest, dat ze weet dat het niet lang meer kan duren. Ze begint er dan zelf over: “Noortje bijna jarig mama?” Haar hele gezicht glundert. Ik probeer haar enthousiasme iets te temperen door te zeggen dat het nog een aantal weken duurt.

Noortje gaat vast opnoemen wie er allemaal mogen komen. Ze ziet het hele feest voor zich en speelt het na met haar poppen. Meneer Beer is de jarige. Hij krijgt de puntige, papieren feestmuts op. Hij heeft van zichzelf al een mooie, rode strik. Het geheel ziet er feestelijk uit. De houten taartpunten komen op tafel, er wordt gezongen en de denkbeeldige pakjes uitgepakt.

Ik word uitgenodigd op het feestje en probeer te luisteren wat meneer Beer uitpakt

Zo hoor ik indirect wat Noortje graag wil hebben. “Een nieuwe fiets, meneer Beer, een grote meiden fiets,” roept Noor enthousiast uit. “Wat een mooie meneer Beer,” zeg ik, en dan voorzichtig erachter aan: “Is deze zonder zijwieltjes?” “Jaa!” is het duidelijke antwoord.

Noortje heeft, op advies van de fysiotherapeut, nu een loopfiets, zodat ze haar evenwicht kan oefenen, trappen doet ze op de tandem. Nu geeft ze zelf aan dat het tijd wordt het geheel te combineren. Ik bespreek het die avond met mijn man. Er zijn twee scenario’s denkbaar; of het gaat goed, en ze is trots; of het gaat niet goed. Dan wordt de fiets waarschijnlijk binnen twee minuten uit frustratie de struiken ingegooid. Het feit dat ze zelf wil stemt ons hoopvol. Het verleden leert ons dat als Noor gemotiveerd is, ze ver kan komen.

De laatste week voor haar verjaardag slaapt ze een paar nachten slecht

Haar hoofdje zit vol met wat ze allemaal wil en hoe het moet. Ik probeer een stuk bij haar weg te nemen door te vertellen dat papa en mama alles gaan regelen, mensen uitnodigen, en dat het echt goed komt. “Echt waar?” vraagt ze. “Echt waar,” beloof ik. In de diffuser op haar slaapkamer doe ik lavendeldruppels, in de hoop dat ze wat rust ervaart, en alles bij elkaar helpt het. We kunnen fit aan de feestdag beginnen.

Noortje mag mee boodschappen doen en ontploft bijna bij de gebakafdeling als papa vertelt dat de taart (met foto) uit een andere winkel komt en dat we dus hier geen taart gaan meenemen. Het duurt even voor het kwartje valt; feestboodschappen zonder taart is niet denkbaar, maar uiteindelijk loopt ze mee verder.

We geven haar ons cadeau, de oh zo gewenste fiets, voor de visite komt. Anders komt alles tegelijk en dat zijn teveel prikkels. Noortje is zo blij. Ze zet netjes haar helm op en wil uiteraard gelijk gaan fietsen.

Voor ons huis in het rustige hofje, rijdt ze weg op haar nieuwe fiets, alsof ze nooit anders heeft gedaan

Wat zijn we trots. 11 jaar en zelf fietsen. De bochten vragen nog wat oefening maar voor de eerste keer gaat het echt supergoed. “Dat is leuk, nu kunnen jullie samen gaan fietsen” zegt de visite later die middag. Dat is nog wat veel gevraagd. Remmen, verkeersinzicht, we hebben daarvoor nog wat hobbels te nemen, leg ik uit. Wij zijn inmiddels gewend aan de kleine stapjes, voor anderen is dat soms nog lastig, wat ook logisch is als je er niet dagelijks mee te maken hebt.

Wanneer we weer binnen zijn, kan het grote feest beginnen. Noortje geniet intens van alle aandacht. Van de cadeaus, de taart, als we voor haar zingen en van de kaarten. Ze is net zo blij en enthousiast van een verjaardagskaartje op de deurmat als van haar nieuwe fiets. Financiële waarde kent ze niet en is dus niet belangrijk.

Halverwege het feest pakt ze haar eigen (kinder)gitaar en zingt nogmaals het lang zal ze leven in het Nederlands en in het Engels. Ze gaat midden in de kring zitten en iedereen moet mee klappen.

Ze maakt haar eigen feestje en zo hoort het

Het is een genot om naar te kijken. Als opa en oma, na een paar uur, als eersten aanstalten maken te vertrekken, is Noortjes vreugde net zo groot als bij binnenkomst. Ze geeft daarmee aan, dat het voor haar wel genoeg is geweest.

Wanneer alle visite vertrokken is, kan het opruimen Noor niet snel genoeg gaan. Slingers moeten weer van de muur, ballonnen gaan leeg en de glazen gaan van tafel. De kaarten mogen nog op de kast blijven staan, maar verder ziet de woonkamer er binnen een uur uit alsof er geen feest is geweest. Ook dit zal met prikkels en verwerking te maken hebben. Tijdens het eten van de frietjes genieten we, in alle rust, na van de gezellige middag.